ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΤΕ - ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ!!!
Λιντς Γιουνάϊτεντ: «Παγώνια» γεμάτα από ιστορία
Η πρώτη παρουσία του συλλόγου σε επίσημη διοργάνωση ήρθε στις 19 Οκτωβρίου 1919 αποδεχόμενη την πρόσκληση από το midland league στο οποίο και άμεσα εντάχτηκε, χρησιμοποιώντας μάλιστα σαν έδρα το Eland Road. Γήπεδο το οποίο ανήκε στην ομάδα των Yorkshire amateurs αλλά δέχτηκαν να το παραχωρήσουν μετά την μεσολάβηση του τεχνικού της Leeds ο οποίος είχε υπάρξει πρώην παίχτης της ομάδας. Μια ακόμα βοήθεια που δόθηκε στον σύλλογο για να καταφέρει να ορθοποδήσει, ήταν από τον πρόεδρο της Χάντερσφιλντ, Hilton Crowther, που προχώρησε σε δανεισμό 35000 λιρών, πόσο που η αμάδα αξιοποίησε φέρνοντας το 1920 τον Arthur Fairclough από τη Μπερνλι ως προπονητή και κατορθώνοντας να φτιάξει ένα αξιόλογο και αξιόμαχο σύνολο, που αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας.
Όλη αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων του συλλόγου, επιβραβεύτηκε λίαν συντόμως καθώς μόλις 4 χρόνια μετά κατάφερε να τερματίσει πρώτη στο πρωτάθλημα και να κερδίσει την άνοδό της στην πρώτη κατηγορία. Αυτό όμως κράτησε μέχρι το 1927 χρονιά κατά την οποία η ομάδα υποβιβάστηκε και πάλι με συνέπεια την απόλυση του Faircloygh και την προαγωγή του μέχρι τότε βοηθού της ομάδας Dick Ray στην θέση του τεχνικού. Τα επόμενα χρόνια ο σύλλογος παρουσίαζε μια αρκετά μεγάλη αστάθεια, μετρώντας δυο υποβιβασμούς και ισάριθμες ανόδους, φτάνοντας αισίως στο 1935 όταν και τα ηνία ανέλαβε ο Billy Hampson παραμένοντας στο τιμόνι του συλλόγου για 12 έτη. Αφορμή της παραίτησης του Hampson στάθηκε η καταστροφική χρονιά του 1947 όταν και ο σύλλογος παρέπαιε με τις εμφανίσεις του στο πρωτάθλημα σπάζοντας κάθε αρνητικό ρεκόρ επιδόσεων. Ο άνθρωπος που ανέλαβε τότε να βγάλει τα “παγώνια” από το αγωνιστικό τέλμα ήταν ο Willis Edwards, πράγμα το όποιο ήρθε με την άνοδο στην πρώτη κατηγορία την σεζόν 1955-56 με την τεράστια συνδρομή του μεγάλου αστεριού της ομάδας Τζον Τσαρλς, ο οποίος όμως άφησε την πόλη του Λιντς για το Τορίνο και την μεγάλη κύρια, πράγμα που μοιραία έφερε και πάλι τον υποβιβασμό του συλλόγου το 1960.
Τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι τα πιο λαμπρά στην ιστορία της ομάδας, με επιτυχίες που την έκαναν γνωστή σε όλο το ποδοσφαιρικό στερέωμα .
Πρωτεργάτης αυτής της επιτυχίας ηταν ο μάνατζερ Ντον Ρέβι που από το 1961 ανέλαβε τις τύχες της ομάδας. Η αρνητική εικόνα αντιστρεφόταν όλο και περισσότερο και μέσα σε μια δεκαετία ο αγγλικός σύλλογος κατάφερε να γίνει πρωταγωνιστής στο πρωτάθλημα, φτάνοντας μάλιστα δυο φορές στην κατάκτησή του (1969, 1974). Επιπλέον η Λιντς έφτασε και στην κατάκτηση ενός κυπέλλου Αγγλίας (1972), ενός Λιγκ Καπ (1968) και δυο Ευρωπαϊκών Κυπέλλων Διεθνών Εκθέσεων (1968, 1971). Τέλος, τερμάτισε πέντε φορές δεύτερη στο πρωτάθλημα, έφτασε άλλες τρεις φορές στον τελικό του κυπέλλου, κι από μια φορά στους τελικούς των Κυπέλλων Εκθέσεων και Κυπελλούχων.
Έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα με τα «παγώνια», ο Ντον Ρέβι αποφάσισε να εγκαταλείψει τον σύλλογο το 1974 και να αναλάβει τις τύχες της εθνικής Αγγλίας. Διάδοχός του ήταν ο Μπράιαν Κλαφ, που έμεινε μόνο 44 μέρες, και στην συνέχεια ο Τζίμι Άρμφιλντ. Η ομάδα κατάφερε να φτάσει και πάλι στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών εκείνη την χρονιά παίζοντας με την Μπάγερν και γνωρίζοντας την ήττα με 2-0, αποτέλεσμα που δεν αντικατόπτριζε την εικόνα της ομάδας, η οποία και είχε πολλά π[παράπονα από τον διαιτητή της αναμέτρησης. Μετά από όλη αυτή την πολυετή παρουσία της ομάδας, ήταν ηλίου φαεινότερο πως ένα μεγάλος κύκλος γεμάτος από επιτυχίες είχε κλείσει. Η αναγέννηση του συλλόγου κρίνονταν ως επιτακτική και αυτό ακριβώς ανέλαβε να πραγματοποίηση ο Άρμφιλντ.
Περνώντας πλέον στην σύγχρονη εποχή, η ομάδα του Λιντς σταθεροποιήθηκε σε μέτριες έως κακές σεζόν που έφεραν τον υποβιβασμό και πάλι το 1982. Την επόμενη οχταετία ο σύλλογος αναλωνόταν σε πολλές αλλαγές προπονητών προσπαθώντας να ορθοποδήσει και πάλι, βρίσκοντας τελικά αυτό που έψαχνε στα εξυπνάδα και διορατικότητα του Howard Wilkinson ο οποίος κατάφερε να κερδίσει και πάλι την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία την σεζόν 1989-90. Η ανοδική πορεία μάλιστα συνεχίστηκε οδηγώντας την αρμάδα του Howard στην κατάκτηση του τρίτου πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου το 1992. Οι μέτριες χρονιές όμως έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους με συνέπεια η ομάδα μέχρι το 1998 που κέρδισε την έξοδο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ, να έχει σαν επιτυχία της μόνο έναν τελικό Λιγκ Καπ το 1996. Εν συνεχεία το 1999 τερμάτισε στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος κερδίζοντας την έξοδο στο champions league με μάνατζερ τον Ντέιβιντ Ο’Λίρι και κόουτς τον Έντι Γκρέι. Στην Ευρώπη κατάφεραν να φτάσουν ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου έχασαν από την τουρκική Γαλατασαράι και του Τσάμπιονς Λιγκ το 2001, όπου αποκλείστηκαν από την ισπανική Βαλένθια.
Τα μεγάλα οικονομικά ανοίγματα του συλλόγου όμως, κατάφεραν να κάνουν την Λιντς μια από τις πρώτες ομάδες παγκοσμίως που αναγκάστηκαν να ξεπουλήσουν κάθε μεγάλο παίχτη που είχαν στην σύνθεσή τους με σκοπό να ξεχρεώσουν. Οι πωλήσεις παιχτών άρχισαν με την μεταγραφή του Ρίο Φέρντιναντ στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, για να ακολουθήσουν και άλλες πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών του συλλόγου όπως ο Άλαν Σμιθ, ο Χάρι Κιουελ και πολλοί άλλοι ακόμα. Τελικά, η ομάδα δεν κατάφερε να γλιτώσει τον υποβιβασμό που ήρθε το 2004 έπειτα από 14 χρόνια. Μάλιστα, τα χρέη εξακολουθούσαν να είναι τόσο μεγάλα, που η ομάδα πιεζόταν να προχωρήσει ακόμα και στην πώληση του γηπέδου της, Ελαν Ρόουντ. Συνέπεια όλων αυτών ήταν το 2007 να έρθει ο οριστικός υποβιβασμός της ομάδας στην τρίτη κατηγορία, με την υποχρέωση να ξεκινήσει το πρωτάθλημα με -15 βαθμούς, λόγω παραβίασης κανονισμών.
Φέτος η ομάδα αγωνιζόμενη στην τρίτη κατηγορία της Αγγλίας, παρουσιάζει ένα πολύ καλό αγωνιστικό πρόσωπο που την έχει χρήσει ως φαβορί για την άνοδο στην δεύτερη κατηγορία. Επιπλέον η προσπάθεια προσθήκης αξιόλογων ποδοσφαιριστών δίνει μια ελπίδα στους πικραμένους αν μη τι άλλο οπαδούς της, ότι υπάρχει η πιθανότητα να ξανά λάμψει το άστρο του συλλόγου τα επόμενα χρόνια.
Οπαδοί
Η Λιντς Γιουνάϊτεντ στηρίζεται εκτός από τους πολυάριθμους φανατικούς οπαδούς της στο νησί και στους οπαδούς της σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ελλάδα λειτουργεί και επίσημα λέσχη υποστηρικτών της από τις 21-6-1999 αν και η ενεργή παρουσία οπαδών της ομάδας ξεκινάει από το 1973, όταν η Λιντς χειροκροτήθηκε στο Καυτανζόγλειο Στάδιο. Η Λιντς, για να τιμήσει το γεγονός αυτό, έδωσε φιλικό με τον Ηρακλή στις 5-9-2004 στο ίδιο γήπεδο, παρουσία 100 οπαδών της που ήρθαν από την Αγγλία και 100 Ελλήνων υποστηρικτών της.
Σήμα ομάδας – χρώματα
Χαρακτηριστικό στοιχείο του συλλόγου είναι η πολλές αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί στα χρώματα των εμφανίσεως της ομάδας. Τα πρώτα 15 έτη φορούσε ριγέ μπλε-άσπρες φανέλες με λευκά σορτς. Από το 1934 καθιέρωσε τις μπλε-κίτρινες φανέλες, με λευκά σορτς έως το 1950 που οι φανέλες έγιναν κίτρινες με μπλε σχέδια, για να έρθει το 1955 που έγιναν σκέτο μπλε με λευκά σορτς. Την τελική μορφή τους οι εμφανίσεις της Λιντς την πήραν το 1961, όταν και καθιερώθηκε από τον Ντον Ρέβι η ολόλευκη εμφάνιση, την οποία και ο σύλλογος διατηρεί μέχρι και σήμερα.Επίσης, το 1964 η ομάδα όρισε ως έμβλημά της την κουκουβάγια, η οποία και υπήρχε στο λάβαρο της πόλης του Λιντς.
Έδρα
Αρχικά η ομάδα αγωνιζόταν σε ένα γήπεδο ράγκμπι που ονομαζόταν The Old Peacock ground, λόγο του ότι ανήκε σε μια ομάδα που κατείχε μια παμπ με το όνομα «The Old Peacock», που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το γήπεδο. Με την ίδρυση όμως του νέου σωματείου, επιτράπηκε στην ομάδα να προχωρήσει στον δανεισμό του γηπέδου, μέχρι να πετύχει την οριστική του εξαγορά. Ο σύλλογος κατείχε το συγκεκριμένο γήπεδο μέχρι το 2004, όταν και αναγκάστηκε να προχωρήσει στην πώλησή του με σκοπό να απαλλαγή από τα χρέη του. Στην πώληση υπήρχε η συμφωνία να επιστραφεί έπειτα από 25 χρόνια ή όποτε το επιτρέψουν τα οικονομικά του. Έτσι η ομάδα τώρα το χρησιμοποιεί με τη μορφή leasing.
Αξίζει να σημειωθεί ότι Το Elland Road είναι το 10ο σε μέγεθος αγγλικό ποδοσφαιρικό γήπεδο και έχει χωρητικότητα 42.000 θεατών.
Τίτλοι –διακρίσεις
Τίτλοι
- Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων (2): 1968, 1971.
- Πρωτάθλημα (3): 1969, 1974, 1992
- Κύπελλο Αγγλίας (1): 1972
- Λιγκ Καπ (1): 1968
- Τσάριτι Σιλντ (2): 1969, 1992.
- Πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας (3): 1924, 1964, 1990
- Κύπελλο Νέων (2): 1993, 1997.
Διακρίσεις
- Κύπελλο Πρωταθλητριών φιναλίστ: 1975.
- Κύπελλο Κυπελλούχων φιναλίστ: 1973
- Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων φιναλίστ: 1967
- Τσάμπιονς Λιγκ ημιτελικός: 2001
- Κύπελλο Ουέφα ημιτελικός: 2000
- Πρωτάθλημα 2η θέση: 1965, 1966, 1970, 1971, 1972.
- Κύπελλο Αγγλίας φιναλίστ: 1965, 1970, 1973.
- Λιγκ Καπ φιναλίστ: 1966
- Το 1971 η Λιντς έπαιξε με την Μπαρτσελόνα στον τελικό των τελικών του Κυπέλλου Εκθέσεων για την οριστική κατάκτηση του τροπαίου, το οποίο καταργήθηκε κι αντικαταστάθηκε από το Κύπελλο Ουέφα
Λιντς Γιουνάιτεντ : Υπό... εξαφάνιση τα "παγόνια"
ΑΠΟ ΤΟ SPORTNET η συνεχεια του αφιερωματος μας στην ιστορικη αυτη ομαδα.........7 Απρ. 07
Λιντς Γιουνάιτεντ 2000-01: Τι απέγιναν;
Αρκετές από τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης έχουν γνωρίσει κάποια στιγμή στην ιστορία τους την ταπεινωτική εμπειρία του υποβιβασμού στη δεύτερη κατηγορία. Ωστόσο, οι περισσότερες επανέρχονται στην κορυφαία κατηγορία την επόμενη ή τη μεθεπόμενη χρονιά, χάρη στην αγάπη του κόσμου και το ενδιαφέρον κάποιων ισχυρών παραγόντων. Σκεφτείτε την Γιουβέντους, την Φιορεντίνα, την Νιούκασλ (που εκτός απροόπτου θα επιστρέψει του χρόνου στην Premier League)…
Υπάρχει, όμως, και μια ιστορική ομάδα της Αγγλίας, η οποία εδώ και χρόνια ταλαιπωρείται στη δεύτερη και στην τρίτη τη τάξει κατηγορία της Γηραιάς Αλβιώνας, προδομένη από τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Είναι η Λιντς Γιουνάιτεντ, η ομάδα που από το 1965 ως το 1974, υπό την καθοδήγηση του Ντον Ρέβι, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες δυνάμεις του αγγλικού ποδοσφαίρου. Σε αυτά τα 10 χρόνια δεν έπεσε ποτέ από την πρώτη τετράδα, κατέκτησε ένα πρωτάθλημα και τερμάτισε δεύτερη άλλες πέντε φορές, ενώ στην πορεία κατέκτησε και δύο φορές το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1968, 1971).
Μια δεύτερη “χρυσή” περίοδος στην ιστορία της Λιντς ήταν από το 1988 έως το 2001, όταν και κατέκτησε το τρίτο της πρωτάθλημα (1991), αλλά και έζησε τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή της επιτυχία: Την πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League της χρονιάς 2000/2001. Εκείνη τη χρονιά, αν και τελικά αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ Βαλένθια, η Λιντς έκανε την υπέρβαση, διαθέτοντας ένα εξαιρετικό ρόστερ. Πόσοι από μας, όμως, θυμόμαστε την ενδεκάδα εκείνης της Λιντς; Και τι απέγιναν όλοι αυτοί οι μεγάλοι παίκτες που είχε στο ρόστερ της; Με αυτό το θέμα θα ασχοληθούμε σήμερα. Ας δούμε την τυπική ενδεκάδα της Λιντς εκείνη τη χρονιά, και τι κάνουν τώρα αυτοί οι παίκτες.
ΝΑΪΤΖΕΛ ΜΑΡΤΥΝ
Ο Νάιτζελ Μάρτυν ήταν ο (τερματο)φύλακας-άγγελος της Λιντς. Από τα επτά χρόνια που έμεινε στο Έλαντ Ρόουντ (1996-2003), τα πρώτα έξι ήταν ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας, πριν κάνει την εμφάνισή του το 2002 ο νεαρός τότε Πολ Ρόμπινσον (μετέπειτα γκολκίπερ της Τότεναμ και πλέον της Μπλάκμπερν) και του “κλέψει” τη θέση κάτω από τα γκολπόστ. Ο Μάρτυν έφυγε από την Λιντς το καλοκαίρι του 2003, με προορισμό την Έβερτον. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 2006, όταν και αποσύρθηκε σε ηλικία 40 ετών, λόγω ενός σοβαρού τραυμαστισμού στον αστράγαλο. Σήμερα, ο Μάρτυν είναι προπονητής τερματοφυλάκων στην Μπράντφορντ, ομάδα τρίτης κατηγορίας. Πάντως, οι φίλοι της Λιντς δεν τον έχουν ξεχάσει: Σε ψηφοφορία που έγινε, τον ανέδειξαν κορυφαίο τερματοφύλακα στην ιστορία της ομάδας. Ο Μάρτυν αγωνίστηκε και με την Εθνική Αγγλίας σε 23 αγώνες, αν και αποτελούσε πάντα δεύτερη επιλογή πίσω από τον Ντέιβιντ Σίμαν.
ΝΤΑΝΙ ΜΙΛΣ
Το δεξί μπακ της Λιντς τη χρονιά που τα “Παγώνια” έφτασαν στα ημιτελικά του Champions League ήταν ο Ντάνι Μιλς, ένας παίκτης που ποτέ δεν έκανε το αναμενόμενο “μπαμ” στην καριέρα του. Αν και ήταν σημαντική η προσφορά του στη σεζόν 2000-2001, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει μόνιμη θέση βασικού στην ομάδα, κι έτσι η χρονιά 2003-2004 τον βρήκε δανεικό στην Μίντλεσμπρο. Το 2004 η Λιντς τον άφησε ελευθερο, κι αυτός πήρε μεταγραφή στην Μάντσεστερ Σίτι, όπου ξεκίνησε σαν βασικός, αλλά στην πορεία έμενε πιο συχνά στον πάγκο. Στο ρόστερ της Σίτι έμεινε μέχρι το 2009, αν και κατά διαστήματα έπαιξε ως δανεικός στην Χαλ, την Τσάρλτον και την Ντέρμπι. Στις 7 Αυγούστου του 2009, σε ηλικία 32 ετών, ανακοίνωσε την απόφασή του να κρεμάσει τα παπούτσια του. Ο Μιλς αγωνίστηκε και με την Εθνική Αγγλίας σε 19 παιχνίδια, μεταξύ των οποίων και αυτά της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002.
ΙΑΝ ΧΑΡΤ
Στο αριστερό άκρο της άμυνας αγωνιζόταν ο Ίαν Χαρτ, ο Ιρλανδός αμυντικός που η Λιντς είχε αποκτήσει από την Χόουμ Φαρμ το 1995, σε ηλικία 18 ετών. Ο Χαρτ θα παρέμενε στα “Παγώνια” για μία ολόκληρη δεκαετία, παίζοντας σε 213 αγώνες και κατακτώντας τους οπαδούς της ομάδας με το πάθος του, αλλά και τα “φονικά” μακρινά του σουτ, που ουκ ολίγες φορές “ξελάσπωσαν” τη Λιντς σε Αγγλία και Ευρώπη. Ωστόσο, ο υποβιβασμός της Λιντς το 2004 ανάγκασε τον Χαρτ να αναζητήσει άλλο “λιμάνι”. Αν και κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Λιντς ακουγόταν ότι τον βολιδοσκοπούσαν ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα και η Μίλαν, κατέληξε στην ισπανική Λεβάντε, όμως οι συχνοί τραυματισμοί του τον έθεσαν εκτός πλάνων των εκάστοτε προπονητών του. Το 2007 επέστρεψε στην Αγγλία και στην Σάντερλαντ, αλλά έπαιξε μόλις σε 8 αγώνες. Ακολούθησε ένα ανεπιτυχές πέρασμα από την Μπλάκπουλ την επόμενη χρονιά, μέχρι να έρθει το 2009 και η μεταγραφή του στην Καρλάιλ, ομάδα τρίτης κατηγορίας, στην οποία αγωνίζεται μέχρι και σήμερα ως βασικός. Σε διεθνές επίπεδο, ο Χαρτ έχει φορέσει 64 φορές τη φανέλα της Εθνικής Ιρλανδίας, πετυχαίνοντας 11 τέρματα, αλλά η τελευταία φορά που κλήθηκε στην εθνική ομάδα ήταν το 2005.
ΡΙΟ ΦΕΡΝΤΙΝΑΝΤ
Ίσως ο πιο επιτυχημένος παίκτης εκείνης της “φουρνιάς” της Λιντς, η οποία πλήρωσε το ποσό-ρεκόρ (τότε) των 18 εκατομμυρίων λιρών (πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ) για να τον αποκτήσει από την Γουεστ Χαμ το 2000. Ο Φέρντιναντ δεν έμεινε για πολύ καιρό στο Έλαντ Ρόουντ, αφού μόλις 2 χρόνια αργότερα μεταπήδησε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία πλήρωσε σχεδόν τα διπλάσια απ’όσα είχε δώσει η Λιντς στην Γουεστ Χαμ για την απόκτησή του: 33 εκατομμύρια λίρες ήταν το τελικό κόστος της μεταγραφής. Ωστόσο, ο Ρίο ήταν εντυπωσιακός όσο αγωνίστηκε στην Λιντς. Μόλις στην δεύτερη χρονιά του στην ομάδα αντικατέστησε τον βετεράνο Λούκας Ράντεμπε σαν αρχηγός, ενώ ήταν πολύ καλός τόσο στην ευρωπαϊκή πορεία της Λιντς το 2001, όσο και στο Μουντιάλ του 2002. Τα υπόλοιπα, λίγο-πολύ, τα ξέρετε: Ο Φέρντιναντ αγωνίζεται ακόμα στην Γιουνάιτεντ, είναι βασικό στέλεχος της Εθνικής Αγγλίας και, στα 32 του χρόνια, έχει ακόμα μερικά χρόνια στα πόδια του για να πετύχει ακόμα περισσότερα.
ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΜΑΤΕΟ
Ο Σκωτσέζος Ντόμινικ Ματέο δεν έμοιαζε με τους περισσότερους συμπαίκτες του στη Λιντς: Έχοντας έρθει στο Έλαντ Ρόουντ μετά από μία μέτρια θητεία 8 ετών στη Λίβερπουλ, είχε αρκετές ποδοσφαιρικές παραστάσεις – άλλωστε, ήταν και από τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες της Λιντς, στα 27 του. Ο Ματέο αγωνιζόταν σαν κεντρικός αμυντικός δίπλα στον Ρίο Φέρντιναντ και ήταν πολύ καλός στα αμυντικά του καθήκοντα, όμως οι οπαδοί της Λιντς τον θυμούνται για ένα “χρυσό” γκολ που πέτυχε κόντρα στη Μίλαν στο Σαν Σίρο, στην πρώτη φάση των ομίλων του Champions League του 2000-2001, το οποίο εξασφάλισε την πρόκριση της Λιντς στη δεύτερη φάση των ομίλων. Ωστόσο, η παρακμή της ομάδας επηρέασε και τον Ματέο και, όταν η Λιντς υποβιβάστηκε το 2004, αυτός μεταπήδησε στην Μπλάκμπερν, όπου δεν “έπιασε”, αφού αγωνίστηκε μόλις σε 34 παιχνίδια σε τρία χρόνια, ενώ το 2007 πήγε στην Στόουκ, όπου και ανήκει μέχρι και σήμερα, αν και δεν έχει αγωνιστεί από τον Νοέμβριο του 2007. Στην εθνική ομάδα της Σκωτίας αγωνίστηκε μόνο 6 φορές, κι αυτές από το 2000 ως το 2002, όταν ήταν σε μεγάλη φόρμα με τη Λιντς. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Ντόμινικ Ματέο σκοπεύει να ασχοληθεί με την προπονητική.
ΟΛΙΒΙΕ ΝΤΑΚΟΥΡ
Ένας από τους παίκτες που ξεχώριζαν στο κέντρο της Λιντς ήταν ο Γάλλος Ολιβιέ Ντακούρ. Έχοντας ήδη εμπειρία από τις Στρασμπούρ, Λανς και Έβερτον, ο Ντακούρ βοήθησε σημαντικά τη Λιντς στην πορεία της προς τα ημιτελικά του Champions League. Ο Ντέιβιντ Ο’Λίρι τον εμπιστευόταν τυφλά. Όταν, όμως, ο Ο’Λίρι απολύθηκε και τη θέση του πήρε ο Τέρι Βέναμπλς, ο Ντακούρ έγινε ξαφνικά “παγκίτης”, πίσω από παίκτες όπως ο Αυστραλός Πολ Όκον. Η κόντρα του Βέναμπλς με τον Ντακούρ οδήγησε τον Γάλλο μέσο στην έξοδο το 2003, με επόμενο προορισμό την Ρόμα, όπου και παρέμεινε μέχρι το 2006, παίζοντας σε 77 αγώνες, πριν πάρει μεταγραφή για την Ίντερ, στην οποία αγωνίστηκε σε 35 αγώνες στα 3 χρόνια που έμεινε εκεί, μέχρι το 2009. Ακολούθησε ένα σύντομο πέρασμα από την Φούλαμ, ενώ τη φετινή χρονιά την ξεκίνησε σαν παίκτης της Σταντάρ Λιέγης, στην οποία όμως αγωνίστηκε μόνο σε 9 αγώνες. Εδώ και δύο μήνες παραμένει χωρίς ομάδα. Στα 36 του χρόνια πλέον, είναι αμφίβολο αν θα βρει κάποια…Στα “καλά” του χρόνια με τη Λιντς και τη Ρόμα, αγωνίστηκε σε 21 παιχνίδια με την Εθνική Γαλλίας και πέτυχε 1 γκολ.
ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΑΤΙ
Ο βετεράνος της Λιντς, Ντέιβιντ Μπάτι, ήταν ήδη 33 ετών όταν τα Παγώνια έφτασαν στα ημιτελικά του Champions League. Η εμπειρία του ήταν πολύτιμη σε αυτήν την πορεία. Γέννημα-θρέμμα της πόλης Λιντς, ο Μπάτι ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα της γενέτειράς του το 1987 και την τελείωσε εκεί το 2004, με ενδιάμεσους σταθμούς την Μπλάκμπερν (1993-1996) και την Νιούκασλ (1996-1998). Στην δεύτερη θητεία του στη Λιντς, από το 1998 έως το 2004, ήταν η ψυχή της ομάδας, ο ψύχραιμος οργανωτής του παιχνιδιού, που τιθάσευε τον ενθουσιασμό των νεαρών συμπαικτών του. Όμως, όπως ακριβώς και ο Ντακούρ, έπεσε θύμα του Τέρι Βέναμπλς, εξαιτίας του οποίου παροπλίστηκε και τελικά αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο το καλοκαίρι του 2004. Παράλληλα με την καριέρα του σε Λιντς, Μπλάκμπερν και Νιούκασλ, έπαιξε και σε 42 αγώνες της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας.
ΛΙ ΜΠΟΓΙΕΡ
Το “κακό παιδί” της Λιντς ήταν ο Λι Μπόγιερ. Μέσος βασικός και αναντικατάστατος σε εκείνη την ομάδα υπό τις οδηγίες του Ντέιβιντ Ο’Λίρι, ο Μπόγιερ έμεινε στην Λιντς από το 1996 ως το 2003, παίζοντας την καλύτερη μπάλα της καριέρας του. Ωστόσο, ο προβληματικός του χαρακτήρας τον έθεσε εκτός ομάδας: Η εμπλοκή του σε μια υπόθεση ξυλοδαρμού, μαζί με τον τότε συμπαίκτη του Τζόναθαν Γούντγκεϊτ, ήταν η αρχή του τέλους της καριέρας του στη Λιντς, για την οποία αγωνίστηκε σε 265 αγώνες, πετυχαίνοντας 55 γκολ. Τον Ιανουάριο του 2003, ο Μπόγιερ υπέγραψε συμβόλαιο 6 μηνών με την Γουεστ Χαμ, η οποία όμως το καλοκαίρι υποβιβάστηκε και τον άφησε ελεύθερο. Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η Νιούκασλ, όπου οι οπαδοί θα τον θυμούνται λιγότερο για το ταλέντο του και περισσότερο για εκείνον τον επικό τσακωμό του με τον συμπαίκτη του Κίρον Ντάιερ, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα με την Άστον Βίλα. Το 2006 ο Μπόγιερ επέστρεψε στην Γουεστ Χαμ, την ομάδα που υποστήριζε από μικρός, όμως οι συχνοί τραυματισμοί του δεν του επέτρεψανα να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στα Σφυριά. Από τον Ιανουάριο του 2009, ο Μπόγιερ αγωνίζεται στην Μπέρμιγχαμ. Παρά το ταλέντο του, ο Μπόγιερ αγωνίστηκε μόλις μία φορά στην Εθνική Αγγλίας, καθώς, εξαιτίας της δικαστικής διαμάχης στην οποία ενεπλάκη το 2000, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να κληθεί.
ΧΑΡΙ ΚΙΟΥΕΛ
Ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που έχει βγάλει η Αυστραλία, ο Χάρι Κιούελ, ήταν κι αυτός μέλος της ομάδας της Λιντς που έφτασε στα ημιτελικά του Champions League. Μόλις 17 ετών ήταν το 1995, όταν τον απέκτησε η Λιντς, και μέχρι το 2003, όταν άφησε τα Παγώνια για χάρη της Λίβερπουλ, αγωνίστηκε σε 182 παιχνίδια, πετυχαίνοντας 46 τέρματα. Αγωνιζόμενος συνήθως σαν αριστερός μεσοεπιθετικός, ο Κιούελ ξεχώριζε για την ταχύτητά του και τις ντρίμπλες του. Παρά τις καλές στιγμές που πέρασε στην Λιντς, ο Κιούελ έφυγε παραπονεμένος από την ομάδα, κατηγορώντας το ιατρικό τιμ ότι αντί να θεραπεύει τους τραυματισμούς του, τους έκανε χειρότερους, και τους παλιούς του συμπαίκτες ότι “τον είχαν εξοστρακίσει”. Πολλές ομάδες θέλησαν τότε να τον εντάξουν στο ρόστερ τους, ανάμεσά τους και οι Μπαρτσελόνα, Μίλαν και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά ο Κιούελ διάλεξε τη Λίβερπουλ, η θητεία του στην οποία ήταν ένα σκωτσέζικο ντους: Είχε καλές στιγμές, όπως την πολύ καλή χρονιά 2005-06, αλλά και κακές, όπως μια σειρά από τραυματισμούς που τον άφησαν για πολύ καιρό εκτός ομάδας. Τελικά, το καλοκαίρι του 2008 κατέληξε στην τουρκική Γαλατασαράι, όπου και αγωνίζεται μέχρι σήμερα σαν βασικός. Παράλληλα, ο Κιούελ είναι ενεργό μέλος της Εθνικής ομάδας της Αυστραλίας, με την οποία έχει αγωνιστεί σε 45 αγώνες, πετυχαίνοντας 13 γκολ.
ΜΑΡΚ ΒΙΝΤΟΥΚΑ
Ο έτερος των Αυστραλών, ο στράικερ Μαρκ Βίντουκα, έπαιξε κι αυτός τον δικό του ρόλο στη μεγάλη πορεία της Λιντς, με τα κρίσιμα γκολ που πέτυχε. Ο Βίντουκα είχε ήδη δείξει το “φονικό” του ένστικτο στις προηγούμενές του ομάδες, Κροάσια Ζάγκρεμπ και Σέλτικ, πριν υπογράψει στην Λιντς το καλοκαίρι του 2000. Το ίδιο ακριβώς έκανε και στα 4 χρόνια που παρέμεινε στα Παγώνια, πετυχαίνοντας 59 τέρματα σε 130 εμφανίσεις. Ωστόσο, το 2004 ήταν και αυτός ένας από τους παίκτες που έφυγαν από τη Λιντς, μετά τον υποβιβασμό της στην Τσάμπιονσιπ, με προορισμό την Μίντλεσμπρο. Εκεί ήταν και πάλι εντυπωσιακός, οδηγώντας με τα πολύτιμα γκολ του την Μίντλεσμπρο στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ του 2005-06, όπυ και τελικά ηττήθηκε από τη Σεβίλλη. Το 2007 ο Βίντουκα μεταπήδησε στην Νιούκασλ, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2009, όταν οι Ανθρακωρύχοι υποβιβάστηκαν στην Τσάμπιονσιπ. Από τότε, ο Βίντουκα είναι χωρίς ομάδα, και πιθανότατα θα επιστρέψει στην Αυστραλία για να κλείσει την καριέρα του σε κάποια από τις ομάδες της γενέτειράς του, Μελβούρνης. Ο Βίντουκα χρίστηκε διεθνής με τα Καγκουρώ 43 φορές, σημειώνοντας 11 γκολ.
ΑΛΑΝ ΣΜΙΘ
Ο παρτενέρ του Μαρκ Βίντουκα στην επίθεση, Άλαν Σμιθ, ήταν μία ακόμα μεγάλη μορφή εκείνης της ομάδας. Στα 6 χρόνια που αγωνίστηκε στην Λιντς, ο Σμιθ έπαιξε σε 172 αγώνες και πέτυχε 38 τέρματα. Η συμβολή του στην πορεία της Λιντς προς τα ημιτελικά του Champions League ήταν σημαντική, όμως η αποβολή του στον ημιτελικό με τη Βαλένθια άφησε μια πικρή γεύση στους φίλους της ομάδας, οι οποίοι πάντως αγαπούσαν ιδιαίτερα τον Σμιθ. Μάλιστα, ο Άλαν Σμιθ ψηφίστηκε παίκτης της χρονιάς από τους οπαδούς της Λιντς το 2003 και το 2004, και ήταν ο πρώτος παίκτης της ομάδας που κατάφερε να κερδίσει αυτόν τον τίτλο δύο συνεχόμενες φορές. Έτσι εξηγείται και η έντονη αντίδραση του κόσμου όταν ο Σμιθ πήρε μεταγραφή στη μισητή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Οι οπαδοί αναρτούσαν στο γήπεδο πανό που τον αποκαλούσαν “Ιούδα”. Στην Γιουνάιτεντ, ο Σμιθ αγωνίστηκε περισσότερο σαν μέσος παρά σαν επιθετικός. Όμως, αφενός οι κακές του εμφανίσεις και αφετέρου δύο πολύ σοβαροί τραυματισμοί τον άφησαν εκτός ομάδας. Έτσι, το καλοκαίρι του 2007 ο Σμιθ συμφώνησε με την Νιούκασλ, στην οποία αγωνίζεται μέχρι σήμερα σαν βασικός, ενώ είναι και αρχηγός της ομάδας, στην προσπάθειά της να επιστρέψει στα “σαλόνια” της Premiership. Ο Σμιθ έχει αγωνιστεί σε 19 παιχνίδια με την Εθνική Αγγλίας, σημειώνοντας ένα τέρμα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου