ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ME ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΒΙΝΤΕΟ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑΡΑ ΜΑΣ!!

ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ BLOG, ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΑΠΟΨΕΙΣ, ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ''ΟΠΑΔΩΝ'' ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ.



Τα κειμενα της σελιδας δεν εκπροσωπουν το σωματειο και την ευθυνη φερουν μονο οι συγγραφεις των. Επιτρέπετε η αναδημοσίευση μονο οταν αναφαίρετε το blog. Στο blog θα εκφραζονται και πολιτικοποιημενες αποψεις και κοινωνικα θεματα, περα απο την ενημερωση σας γυρω απο αθλητικα θεματα.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ..... ΤΟ ΑΝΕΒΑΖΟΥΜΕ ΑΠΛΑ!!



"Είμαι ο ίδιος. Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά του, όταν τρέμει το χώμα των συνόρων από το άρμα μου, όταν πάνω σε μια μηχανή, ή σε ένα περιπολικό τριγυρίζω άγρυπνος τη νύχτα, όταν μπαίνω στη φωτιά, όταν βουτάω στις χαράδες να βρω φούντες, όταν παλεύω με το λιοπύρι και το αγιάζι στα λιμάνια. Πιλότος, Ναύτης, Στρατιώτης, Αστυνόμος, Πυροσβέστης, Λιμενικός.
Μπήκα στις Ένοπλες Δυνάμεις σχεδόν 17 χρονών ή και παραπάνω. Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα γιατί διάβαζα σαν σκυλί για να περάσω τις Πανελλήνιες, ήμουν αθλητικός και πέρασα τα αθλητικά τεστ εύκολα, κι ήμουν συνειδητοποιημένος κι έξυπνος αρκετά για να περάσω τα ψυχολογικά τεστ στα οποία υποβλήθηκα. Μα ένα πράγμα με δυσκόλεψε τότε. Πώς να καταφέρω να πείσω τον πατέρα μου να υπογράψει για να μπω στη Σχολή; Πώς να καταφέρω να του κρύψω ότι από τους 80 που τελικά θα μπαίναμε στη Σχολή, στατιστικά οι 11 δεν θα ζούσαν μετά από μια 15ετία!
Σήμερα είμαι σχεδόν 40. Γενιά του 67. Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένειά μου το μεσημέρι, αν έχω οικογένειά. Ποτέ δε ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ' όπου με στέλνεις. Με παλιά μηχανήματα, κακοσυντηρημένα, με κατεστραμμένα αυτοκίνητα, με ό,τι κι αν μου δώσεις. Με την μέση θρύψαλα από τα G, με τα χέρια γδαρμένα από τους ιμάντες του αλεξίπτωτου, με τη ματιά στη θάλασσα και το δάκρυ στη φωτογραφία της οικογένειας δίπλα απ' την εικόνα του Αη Νικόλα κάπου στ' ανοιχτά της Σομαλίας, με τις πληγές μου ανοιχτές έξω από το Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, με τις παλάμες σάπιες απ' την αρμύρα να βγάζω απ' τα νερά τα παιδιά εκείνων που ξεβράζουν οι διακινητές στ' ακρονήσια.
Αχ αυτά τα μάτια όταν σώζονται πως σε κοιτάζουν. Σ' απογοητεύω πολλές φορές. Το ξέρω. Αλλά κι εσύ δεν ήρθες στην κηδεία μου. Δεν μου άναψες ένα κερί. Δεν έκανες μια γιορτή για μένα στα σχολειά. Δεν κράτησες ένα δάκρυ για μένα όταν έπεφτα απ' τα ουράνια, ούτε όταν μ' ένα ελικόπτερο πάλευα εκείνη τη Νύχτα μες' στο σκοτάδι και στην αντάρα των Ιμίων, ή του Σισμίκ, ούτε με έκρυψες για να μη με δει ο Τούρκος από τις τηλεοράσεις σου. Δεν ήρθες στο νοσοκομείο μου δίπλα στο κρεβάτι να μου κρατήσεις λίγη συντροφιά όταν με καίγανε οι σφαίρες και οι μολότωφ που σφηνώθηκαν πάνω μου. Τώρα ούτε σε παρέλαση δε θες να με βλέπεις. Και η σημαία μου έχει σταυρό πάνω και μπορεί να σε ενοχλεί.
Και για τα παιδιά μου; Την οικογένειά μου; Δε νοιάστηκες όταν γκρεμιζόμουν, όταν πνιγόμουν, όταν με έλιωναν οι ερπύστριες, όταν καιγόμουν στη φωτιά. Ποτέ δε με ρώτησες τον καιρό της αφθονίας αν χρειάζομαι κάτι. Έδινες στους άλλους κι εγώ σε περίμενα. Εσένα σ' ένοιαζε η εξουσία και εάν θα πάρει ο αέρας την σημαία.
Μη μιλάς μου λες. Μη ζητάς. Είσαι Στρατιώτης. Αλλά κι εγώ ήμουν πολύ μακρυά για να μ' αφουγκραστείς. Στα σύνορα, στον ουρανό, στη θάλασσα. Μέσα στη φωτιά να παλεύω με τις μάνικες και τα Καναντέρ. Καμιά φορά από κει μακρυά άκουγα να με φωνάζεις "καραβανά" και "μπάτσο" και "ταβλαδόρο". Γελούσα και χαιρόμουν, γιατί κι εγώ αυτήν την ελευθερία υπερασπίζομαι. Να μου λες ό,τι θες κι εγώ να είμαι εκεί. Ακοίμητος και Άγνωστος.
Τώρα με βγάζεις στα κανάλια και στα ραδιόφωνα. Μου λες βάλε πλάτη, βόηθα κι εσύ να περάσουμε τη φουρτούνα. Δώσε κι εσύ να καβατζάρουμε τη χρονιά. Μου λες ότι μ' έχεις γεμίσει επιδόματα και σπίτια και νοσοκομεία και λέσχες, όλα δικά μου. Δε λες την αλήθεια, αλλά δεν με πειράζει.
Όταν σου έχω δώσει τη ζωή μου λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα; Όταν έχω σκοπό να μείνω με την Ελλάδα στην αιωνιότητα λες να με απασχολεί η 25ετία;
Αλλά ξέρεις κάτι; Μου 'χεις δώσει το μεγαλύτερο προνόμιο απ' όλα, όταν μου είπες ότι με χρειάζεσαι διαθέσιμο 24 ώρες το 24ωρο, κάθε μέρα της ζωής μου: Όταν σκοτώνομαι είναι για την Πατρίδα. Όταν τραυματίζομαι είναι για την Πατρίδα.
Δεν βγαίνω στη σύνταξη. Μπαίνω στην Εφεδρεία. Δεν πεθαίνω. Πάω να γίνω ένα με τον Ηλιάκη και το Σιαλμά. Τον Γιαλοψό, τον Καραθανάση και τον Βλαχάκο.
Γιατί εγώ το ξέρω καλά. Ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι Έλληνας. Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας.
Ένας Έλληνας αξιωματικός

Με συχγωρείτε που σας απασχολώ, αλλά όλοι οι ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑΝΟΙ είστε αδέρφια μου και, όπως και γω, μεροκαματιάρηδες άνθρωποι. Ήθελα σε κάποιον να τα πω, να ξεσπάσω... Όπως και σας, έτσι και εμένα θα μου φάνε το μεδούλι. Δυστυχώς, επειδή εγώ δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω, να βγω στον δρόμο, να κλείσω το Ναύσταθμο, να κινητοποιηθώ, θα μου το πιουν μέχρι το κόκκαλο και θα μου πουν και να σκάσω. Δεν φταίω εγώ αν κάποιος μ@λάκας εν ονόματι Παπαδόπουλος ή Πατακός το έπαιζε νταής στη χώρα πριν από 40 χρόνια. Εγώ δίνω τη ζωή μου σήμερα για ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ (και μου τη λένε κιόλας, επειδή αυτό το κομμάτι είναι σίγουρο...). Συγνώμη ρε παιδιά που σας έπρηξα, αλλά αυτό το blog μου έδωσε το δικαίωμα να μιλήσω, να πω τον πόνο μου στα αδέρφια μου, τους ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑΝΟΥΣ. (Το παραπάνω άρθρο είναι από έναν άγνωστο Αξιωματικό των ενόπλεων δυνάμεων, και δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε γνωστή εφημερίδα.)
ΠΡΟΟ NO GATE forever! VISSINI ULTRAS are coming back κουφάλες.... V.E.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΦΙΛΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑΝΕ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΝΟΙΩΘΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ!
Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΑΔΕΣ!!

Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ (Ο ΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΑΠΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ) ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ!!
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ, ΘΑ ΠΑΝΕ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ, ΟΤΑΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΝΗΠΙΑΓΩΓΙΟ!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου